جریان دلواپسی در مقابل جریان تردید

۱- قطعاً در تاریخ جمهوری اسلامی سابقه نداشته که رهبری انقلاب اسلامی در بیانی قاطع از اصطلاح « من اجازه نمی‌دهم» استفاده کند و تنها ۳ روز بعد در صحن مجلس و در مقابل نمایندگان مردم، یک مقام ارشد دولتی به صراحت خلاف سخنان رهبری را ابراز دارد. اگر چه موضوع «بازرسی بیگانگان از تأسیسات نظامی» به غایت مهم بود؛ اما سرپیچی علنی از بدیهی‌ترین خط قرمز نظام مهیب‌تر بود.

این سخنان جناب عراقچی نشان می‌داد که تیم مذاکره‌کننده ایرانی، پیش‌تر با علم از خط قرمز منافع ملی،‌ برخی خطوط قرمز را زیرپا گذاشته بود. دو مرحله‌ای نشدن توافق، لغو تمام تحریم‌ها،‌ برگشت ‌پذیر بودن تعهدات ایران و … تنها بخشی از خطوط قرمزی بودند که رعایت نشدند.

۲- از فردای قرائت بیانیه توافق‌گون لوزان، مناظره‌های متعددی در رسانه‌ملی و دانشگاه‌ها برگزار شد. قریب به اتفاق این مناظره‌ها یک شباهت کلی با هم داشت، شکست طرفداران توافق و برتری مطلق منتقدین در بیان جزئیات توافق!

این مناظره‌ها ، منع حضور اعضای تیم مذاکره در مناظره‌ها، برگزاری جلسات فرمایشی با وجود دستور رهبر معظم انقلاب نشانگر دستان خالی تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای است.

با این حال رئیس‌جمهور محترم و دیگر موافقان اصلی و <حرفزن> توافق،‌ هیچ‌گاه حاضر نیستند درباره جزئیات سخن بگویند و اصولاً چنان خطابه می‌کنند که انگار متن توافق را نخوانده‌اند. چرا این‌چنین است؟

اصولاً دعوای جناب روحانی و هوادارانش، فرا متن توافق است. «از جیب خودتان شعار بدهید نه مردم»،‌«کاسبان تحریم به فکر شغل دیگری باشند» بخشی از کنایه‌های آقای روحانی در روزهای گذشته است. رئیس‌جمهور مستقر ذره‌ای تردید در مسیری که می‌رود ندارد و به گفته آن کمپین معروف«هر توافقی بهتر از عدم توافق» است!

۳- مسیری که دولت یازدهم می‌رود چیست؟ بهتر است سؤال را این گونه مطرح کنیم که نتیجه این راه چیست؟ آیا تحریم ها برداشته می‌شود و وضعیت اقتصاد خوب می‌شود؟ آیا خرمشهر‌های اقتصادی را سرداران سیاسی آزاد می‌کنند؟ اکنون دیگر همه اذعان دارند که در توافق نهایی، تحریم‌ها لغو نمی‌شود بلکه بخشی از تحریم‌ها تعلیق می‌شود. این بخشی را برخی ۸۰ درصد توصیف می‌کنند و برخی ۲۰ درصد. به هر حال دولتی‌ها می‌گویند که وضعیت اقتصاد بهتر می‌شود.

این گزاره بشدت محل تردید است. اگر تحریم‌های نفتی و بانکی رفع نشود، اگر بار دیگر به بهانه‌ای این تحریم‌ها بازگردند،‌ اگر شمشیر داکلموس بازگشت تحریم‌ها موجب تأثیر در سیاست خارجی و داخلی کشور گردد و صدها اگر دیگر،‌ گزاره «بهتر شدن اقتصاد» را زیر سؤال برده است.

۴- چرا رئیس دولت یازدهم علی‌رغم آن که اگرهای فوق‌الذکر را می‌داند،‌ باز هم در سیر مسیر فعلی تردیدی ندارد؟

به نظر می‌رسد که باز هم پای یک تردید دیگر در میان است! انقلاب اسلامی در مسیری خاص حرکت می‌کند. صدور انقلاب ، حمایت از مستضعفان جهان،‌ الگوی مبارزان در سراسر جهان، از ویژگی‌های انقلاب است. انقلاب اسلامی به امریکا اعتمادی ندارد  و می‌گوید یانکی‌ها برای ما رفاه و امنیت نمی‌آورند. هر قدم عقب نشینی در مقابل استکبار،‌دشمن را برای برداشتن ۱۰۰ قدم دیگر جری می‌کند. به نظر می‌رسد آقای روحانی این سخنان را شعارهایی از جیب مردم ایران می‌داند! شاید باید منتظر بود که با داعش در مرزهای شرق و غرب و جنوب جنگید! آیا آقای روحانی در آرمان‌های انقلاب اسلامی ایران تردید دارد؟

«جیب مردم ایران» از نظر رئیس دولت یازدهم یعنی منفعتی عینی و غیر ایدئولوژیک. اما آیا نمی‌دانند که امنیت با اقتصاد گره خورده است. آیا با این توافق کشور به سمت جنگ نمی‌رود؟ چرا ایران‌هراسی علی‌رغم ۲۰ ماه مذاکره مستقیم با امریکا به بالاترین درجه‌اش در ۳۶ سال گذشته رسیده است. قطعاً می‌دانند و معترف هستند.

ریشه جسارت ناطق روز یک‌شنبه ۳ خرداد ۱۳۹۳ مجلس شورای اسلامی،‌ در همین تردید نهفته است.

۵- <جریان تردید> این روزها در ماجرای هسته‌ای نفوذ واضحی دارد. اما تردیدها فقط در سیاست خارجی و هسته‌ای نیست. در اقتصاد، فرهنگ، سیاست و اجتماع دلواپسی‌های زیادی وجود دارد ؛ چرا که «جریان تردید» گرچه با تمام توان می‌تازد اما معارضی جدی دارد:‌ «جریان دلواپسی»!

عزت در مقابل ذلت، استقلال در مقابل وابستگی و در نهایت جمهوری اسلامی در برابر حکومت اشرافی سرمایه دار!

میان گریه می‌خندم که چون شمع اندرین مجلس

زبان آتشینم هست لیکن در نمی‌گیرد