چرا ایران نباید بازرسیهای سرزده را بپذیرد
تجربه شوم آنسکام و بازرسیهای سرزده
چکیده تجربه شوم آنسکام و بازرسیهای سرزده :
تجربه آنسکام این روزها میتواند بهترین چراغ راه مذاکره کنندگان ایرانی باشد. تجربهای که میتوان با استناد به آن در برابر زیادهخواهیهای غرب در حوزه نظامی ایستاد و مانع از افشای اسرار مهم نظامی شد. پس از جنگ عراق و ائتلاف حامی کویت در سال 1991، شورای امنیت سازمان ملل 3 آوریل طی قطعنامه 687 به لزوم محو سلاحهای کشتارجمعی عراق و نیز موشکهای بالستیک با برد بیش از 150 کیلومتر اشاره کرد. به همین منظور کمیسیونی به نام «آنسکام» تشکیل شد که این دو مهم را اجرا کند و نیز با کمک آژانس بینالمللی انرژی اتمی امور مربوط به تسلیحات اتمی را رفع و رجوع نماید. 15 روز بعد عراق نیز این قطعنامه را پذیرفت و کار کمیسیون مذکور آغاز شد. در سالهای پس از آن، یکی از مأموران این کمیسیون، اسکات ریتر بود که بین سالهای 1991 تا 1998 به عنوان بازرس سازمان ملل در عراق مشغول به کار شد. ریتر در این یادداشت ضمن بیانی مفصل از تجربیات آنسکام، به راه حلهای حل موضوع ابعاد احتمالی نظامی مسأله هستهای ایران میپردازد. او معتقد است توافق غرب با ایران آنقدر موضوع مهمی هست که نباید با پیش کشیدن بازرسیهای سرزده، آن را از بین برد. متن یادداشت ریتر را در ادامه میخوانید.